مجموعه داستان کنیزو

کنیزو اولین مجموعه داستان منیرو است که در دهه شصت چاپ شده. محور همه داستان های این مجموعه زن و مسائل پیرامون اوست. تن فروشی زنان، ازدواج زودهنگام دختران، تعصباتی با برچسب غیرت که موجب سلاخی و قتل زنان می شود، تنهایی زنان و احساساتشان، آشفتگی روحی زن، روشنفکری زن و تأثیر آن بر مناسبات زندگی شخصی این قشر دغدغه هایی است که منیرو در مجموعه داستان کنیزو به آن ها پرداخته است. این مجموعه شامل نه داستان کوتاه است:

کنیزو، شب بلند، آبی ها، طاووس های زرد، دریا در تاکستان ها، مانا مانای مهربان، پرشنگ، مشنگ و جمعه خاکستری.

اغلب داستان ها با زاویه دید سوم شخص محدود به یکی از شخصیت ها روایت شده است. کنیزو بهترین و برجسته ترین داستان این مجموعه است.

نویسنده:منیرو روانی پور

مجموعه داستان «لبخند انار»

کتاب لبخند انار یک مجموعه داستان از هوشنگ مرادی کرمانی است. شانزده داستان دارد. داستان هایی با موضوعات متفاوت و جذاب که  مشکلات و گرفتاری ها و احساسات و عواطف انسانی را با زبان طنز؛ طنزی که هم تلخ است و هم شیرین، به تصویر کشیده است. نثر این کتاب بسیارساده، روان و پاکیزه است. بن مایه برخی داستان های این مجموعه فقر و تنگدستی است و برخی از قصه ها مجالی است برای بال و پر دادن به تخیلات نویسنده، مثل داستان زادگاه، لانه و پیام...فیلم هایی با اقتباس از داستان های این مجموعه نیز ساخته شده. فیلم تک درخت ها و گوشواره از این دست است. کتاب های هوشنگ مرادی کرمانی بیشتر مناسب رده سنی نوجوان است اما به نظرم برای کسانی که به طور جدی میخواهند نوشتن را شروع کنند به ویژه نوشتن داستان، زبان و نثر این نویسنده فارغ از سن و سال خواننده بسیار مناسب است. عنوان این کتاب، نام اولین داستان این مجموعه است.

حس و حال خواندن این کتاب مثل خوردن یخ در بهشت، فالوده یا بستنی وسط یک ظهر داغ تابستان بود:)

با یک نویسنده خوب

شاید کارهای هوشنگ مرادی کرمانی بیشتر مناسب حال نوجوانان باشد اما قلم این نویسنده آنقدر روان، جذاب و دوست داشتنی است که تصمیم دارم همه آثارش را مطالعه کنم. مجموعه داستان لبخند انار به گمانم گزینه خوبی است برای شروع، که البته در حال خواندنش هستم سعی می کنم یک یادداشت کوتاه درباره تک تک داستان های این مجموعه داشته باشم. خب، رسم اینجا را هم بر همین اساس گذاشته ام که هر کتابی را می خوانم خیلی کوتاه پیرامونش بنویسم. هیچ چیزی مثل خواندن و نوشتن حال خوب به آدم نمی دهد.